سرنوشت مردگان در پرجمعیت ترین کشور دنیا

منبع: خبرگزارى جمهورى اسلامى

مرگ همیشه حادثه اى غم انگیز است, اما آنچه این غم را تسکین مى دهد این باور است که زندگى واقعى انسانها پس از مرگ آغاز مى شود و مرگ در واقع گذر از زندگى موقت دنیا به زندگى جاوید آخرت است.
ما مسلمانان بر این باوریم که انسان از خاک برآمده, پس از مرگ نیز به خاک سپرده مى شود و در زیر خاک مىآرامد و در روز رستاخیز دوباره از خاک سر بر مىآورد. اما در کشور چین با جمعیت بیش از یک میلیارد و 200 میلیون نفر که اکثریت آنها پیرو آیینهاى کنفوسیوس و بودایى هستند, مدت 40 سال است که مرده ها را در کوره مى سوزانند.
در این کشور به دلیل وجود جمعیت زیاد و نبود محل کافى, براى دفن اجساد مردگان از 40 سال پیش به تقلید از روسها, مجارها و بلغارها شروع به سوزاندن اجساد مردگان در کوره هاى مخصوص کرده اند.
سوزاندن اجساد در چین مراحل خاصى دارد و در محلى مخصوص انجام مى شود. در این محل ابتدا مرده را با لباسى تمیز و مرتب که خانواده وى برایش تهیه کرده اند, به قسمتى موسوم به ((سالن آرایش)) مى برند.
در گذشته, چینیها براى مردگان خود لباسهایى تهیه مى کردند که براى تمام فصلهاى سال بود, لباسهایى با رنگهاى زنده و شاد که تعداد آن حتما بایستى فرد باشد. اما امروزه لباس مردگان به لباسى زیبا که اغلب پوشش سنتى چینیها است, خلاصه مى شود. در ((سالن آرایش)) وسایلى از قبیل لوازم آرایش, مواد خوشبوکننده, وسایل اصلاح مو و صورت و سشوار وجود دارد. در این جا موهاى مرده را شسته و مرتب مى کنند و سپس صورت وى را اصلاح, آرایش و خوشبو مى نمایند. هدف از این کار این است که نزدیکان شخص وقتى براى آخرین بار با وى وداع مى کنند, خاطره اى خوش از وى در ذهنشان باقى بماند. سپس مرده را به سالنى موسوم به ((سالن خداحافظى با جهان)) منتقل مى کنند. محلى که اطراف آن با تاجهاى گل کاغذى تزئین شده است و در وسط آن تختى وجود دارد که جسد را روى آن قرار مى دهند. اطراف این تخت با تعداد زیادى گلدانهاى گل طبیعى تزئین شده است. در این مرحله, نزدیکان شخص در اطراف وى جمع مى شوند و براى آخرین بار با وى وداع مى کنند, اما هیچ گونه مراسم سنتى انجام نمى دهند.
پس از انجام مراسم خداحافظى, مرده را درون یک تابوت مقوایى قرار داده و براى سوزاندن, به اتاق مخصوصى که کوره ها در آن قرار دارد, منتقل مى کنند, در این محل هیچ یک از نزدیکان فرد نمى توانند حضور پیدا کنند. در اینجا, دستگاهى وجود دارد که تابوت روى آن قرار مى گیرد, سپس به وسیله ریلى متحرک به مقابل یکى از کوره ها منتقل مى شود و در درون آن قرار مى گیرد. کوره ها همیشه افروخته و آماده اند. در زیر محل قرار گرفتن تابوت, نیز سه حفره تعبیه شده است که خاکستر جسدهاى سوخته شده درون آن مى ریزد و سپس در اختیار خانواده هاى مردگان قرار مى گیرد. چینیها خاکستر باقیمانده از سوزاندن جسدها را یا دفن کرده و یا در محلى نگهدارى مى کنند.
در این مجموعه بخش دیگرى نیز وجود دارد که در آن, جعبه هاى مخصوص خاکستر به فروش مى رسد. در مقابل در ورودى این قسمت تابلویى قرار گرفته که این جملات بر روى آن نقش بسته است; ((انسان تا هنگامى که زنده است, باید خوب زندگى کند, اما نه براى خود, بلکه براى کسانى که او را دوست دارند, زیرا غم مرگ انسانها تنها کسانى را رنج مى دهد که او را دوست دارند.)) در این قسمت جعبه هایى از جنس چوب و سنگ با قیمتهایى در حدود 100 تا 150 دلار به فروش مى رسد. در اینجا نزدیکان شخص فوت شده جعبه مورد نظر خود را انتخاب و خریدارى مى کنند, سپس آن را به قسمتى تحویل مى دهند که محل نگهدارى موقت خاکستر اجساد است.
خاکستر جسد پس از سوزانده شدن در کیسه هاى مخصوص به این محل منتقل مى شود و با قرار گرفتن در جعبه مخصوص در قفسه هایى که به این امر اختصاص دارد, نگاهدارى شده و پس از چند روز به خانواده وى تحویل داده مى شود.
این مراحل در چین براى همه مردم اعم از رهبران, مقامهاى مملکتى و مردم عادى یکسان است. گفته مى شود اجساد ((چوئن لاى)) و ((دنگ شیائوپینگ)), دو تن از رهبران چین نیز به همین روش سوزانده شده است.
مراسم عزادارى در چین روزهاى سوم, پنجم و هفتم برگزار شده و به مدت هفت هفته, هر هفته مراسم یادبودى براى مرده برگزار مى شود. در تمام این مدت, نزدیکان بازوبندهاى سیاهى به علامت عزادارى به بازو مى بندند, اما در جنوب چین این رسم متفاوت است. در آنجا زنان به نشانه عزا, موهاى خود را با گلهاى سفید تزئین مى کنند.
اکنون در شهر ((پکن)) دو مرکز براى سوزاندن مرده ها وجود دارد, ولى در حومه آن که به هیجده بخش تقسیم مى شود, هر بخش یک کوره مخصوص براى این منظور دارد. اجساد به هنگام تحویل براى سوزانده شدن باید گواهى فوت و شناسنامه داشته باشند.