بر نقاط قوت فرزندانمان تمرکز کنیم
بالا بردن و تقویت اعتماد به نفس یکى از بهترین و بزرگترین هدایاى والدین به فرزندانشان مىباشد. دارا بودن اعتماد به نفس در موفقیت فرزندان نقش سترگ و بسیار پراهمیتى دارد و به آنان کمک مىکند تا به هدفهاى خود دست یازند و مشکلاتشان را پشت سر بگذارند.
براى تقویت اعتماد به نفس در فرزندان، لازم است والدین آنان را همان طورى که هستند بپذیرند. به بیان دیگر اگر مىخواهیم فرزندهایمان خود را افرادى باارزش بدانند، لازم است آنان را با تمام نقاط ضعف و قوت پذیرا باشیم.
بسیارى از والدین تصور مىکنند براى کمک به فرزندان، باید به طور مرتب و مدام ضعفها و عیبهاى آنها را یادآورى نمایند در حالى که به واقع این گونه رفتارها تأثیر معکوسى داشته و بچهها را دلسرد و مأیوس مىسازد. اگر به توانایىهاى فرزندان اعتقاد نداشته باشیم امکان دارد آنها نسبت به خودشان بىاعتماد شوند. نباید به دلیل انجام دادن اشتباهى یا اشتباهاتى، فرزند را بیش از حد سرزنش نمود بلکه لازم است جنبههاى مثبت کارهاى آنان را در نظر گرفت که در این صورت آنان داراى اعتماد به نفس بیشترى خواهند شد.
فرزندان ما باید احساس نمایند که مفید هستند. آنها باید بدانند خانواده به کمکهاى آنها دلگرم است. در این صورت احساس لیاقت مىکنند. از طرف دیگر، باید استعدادهاى بچهها را کشف و تشخیص داد و به آنها کمک کرد تا استعدادشان را در جهت کمک به خانواده به کار گیرند.
پدران و مادران باید بدانند وقتى فرزندشان را براى انجام کارى دلگرم مىکنند، بنابراین از وى انتظار پیشرفت و تلاش دارند، حتى تلاشى به اندازه یک گام در هر نوبت. بنابراین آنان باید تلاشها و شکستهاى فرزندانشان را همانند موفقیتهایشان بپذیرند.
بسیارى از والدین معتقدند وقتى از فرزندان خود تعریف و تمجید مىنمایند به وى جرئت مىبخشند و او را دلگرم مىکنند. اما آنها توجه ندارند که تمجید کردن اگر به جا و به موقع نباشد، ممکن است حتى دلسردکننده هم باشد. در نگاه اول به نظر مىآید تمجید کردن و دلگرم کردن یکى و همچون هم هستند زیرا هر دو بر رفتارهاى مثبت تکیه دارند، در حالى که تعریف و تمجید با دلگرم کردن متفاوت است. سواى اینها، موارد دیگرى نیز در تقویت اعتماد به نفس فرزندان مؤثرند که لازم است به آنها نیز توجه داشته باشیم.
- به فرزندان خود احترام بگذاریم. این موضوع باعث مىشود آنان به خودشان احترام گذاشته و حس اعتماد به نفس در آنها تقویت شود.
- توقعاتمان از فرزندان منطقى باشد.
- بر نکات مثبت بچهها و هر آنچه به سود فرزندانمان است تمرکز داشته باشیم.
- از به کار بردن حرکات و اعمال دلسرد کننده بپرهیزیم و بر عکس از کلمات دلگرم کننده استفاده کنیم. مانند «از این کارى که کردى خوشم آمد»، «قدر آن کار تو را مىدانم»، «خوب دارى پیشرفت مىکنى».
- نسبت به اشتباهات و خطاهاى آنها با گذشت باشیم و بدانیم انتظارات زیاد باعث شکست و دلسردى بچهها خواهد شد.