شمیم یار


 

شمیم یار

امام صادق(ع):
«دعا محجوب و ممنوع است تا آنکه بر محمد و آل محمد(ص) صلوات فرستاده شود.»
اصول کافى‏

باب الابواب گشایش و فرج در تهلیل و تسبیح حضرت رحمة للعالمین است. کجا دیده‏اى سائلى بدون آنکه درِ خانه‏اى را بزند، از صاحبخانه چیزى را بطلبد؟ شرط ادب و احترام اقتضا مى‏کند که آدمى قبل از ورود به هر حریمى، اذن دخول بگیرد و رخصت بخواهد. کلید ورود بر آستان دعا و نیایش نیز، صلوات بر محبوب‏ترین و نزدیک‏ترین واسطه به خداوند است؛ گویى با تکبیر و تقدیس حضرت رسول اللَّه(ص) اجازه آغاز سخن و گفتگو با حق بر آدمى عطا مى‏شود و او به بهانه خشنودى آل اللَّه، نیاز خویش را بر درگاه کبریایى عرضه مى‏دارد.
دعا و خواهش انسان محجوب ظلمات گناهان اوست، آنچنان که آلودگى‏هاى وجودش مانع از استجابت دعایش مى‏شود، اما وقتى بر بهترین و مقرب‏ترین بندگان در نزد حضرت حق تعالى صلوات مى‏فرستى، گویى انوار خیر و برکت بر تو نازل مى‏شود و ظلمات و تاریکى‏هاى گناهانت را مى‏درد و غبار غریبگى را از چهره جانت مى‏زداید و تو را آشنا و محرم آستان دوست مى‏نماید و خداوند با نگاه تفقد و عنایت بر تو مى‏نگرد. زیرا تو براى ورود به حریم انس، کلید رمز را مى‏دانستى، پس تو نیز از محرمان و مألوفان کوى عشق هستى.
اگر چه ضمن این ابراز آشنایى اولیه با صلوات، حضرت پیامبر اکرم(ص) نیز به عنوان شفیع امت قدم جلو مى‏گذارد و در گره‏گشایى بر مشکل انسان پیشى مى‏گیرد.
آیا شنیده‏اى که خداوند وساطت رسول اللَّه(ص) و اهل بیت عزیز او را نپذیرد و خواسته آنها را بى‏پاسخ بگذارد؟
پس آنکه با صلوات، دعاى خویش را آغاز مى‏کند، با یک تیر به دو هدف زده است. هم از درِ آشنایى با حق تعالى سخن گفته و هم مهر و محبت خاندان رسول اللَّه(ص) را به خود جلب کرده است و مگر مى‏شود در چنین صورتى، خواهش آدمى مغفول بماند و ممنوع خوانده شود؟