پوشش ما

نجوایِ بلندِ یک فصل از کتاب اندیشه­ی ماست

پوشش ما می­تواند بی­نیازی تن­مان را از نگاه­های بیابان­زده و بی­فانوس، زمزمه کند

و هنگامی که آسمان پاک اندیشه­مان پوششی برگزید

تیر طعنه­های شیشه­ای، کوه افکارمان را نمی­شکند

و هنگامه­ای که تن، پوششی را می­طلبد، یادآور دلی می­شود که خدا را دوست دارد

هنگامه­ای که

با تمام وجود

احساس رهایی یک پرنده را در آبی آسمان می­یابیم