و تو فکر میکنی عشق، فقط برای جوانترهاست و بین اشعار و ترانههایی که از mp3 و mp4 پخش میگردد.
عشق فقط بین دختر و پسر است آن جا که میگویند: «اگه تو من رو ول کنی، کجا برم؟ در خونهی کی برم؟ بابا ما رو تو حساب کرده بودیم.»
اینها را میخواندم نه در نامهی عاشقانهی جوان امروزی! اینها را در صحیفهی سجادیه میخواندم. آن جا که زیباترین نجواها و سخنان امام سجاد(ع)، خطاب به معشوق ابدی و ازلی وجود دارد.
گویی امام سجاد او را میبیند و چه عاشقانه و بیپروا با او سخن میگوید:1 «من نیازمندترین نیازمندان در مقابل تو هستم. تو به بزرگی و توانگریات، ما را ناامید نکن. آیا کسی را که از تو نیکبختی (خوشبختی) خواسته است بدبخت میکنی؟ نه تو پاک و منزهی!»
دلت گرفته است، از همه بریدهای و فکر کردهای که تنهاترینی.
هیچ کس درکت نمیکند، نمیفهمدت!
با همه تنهاییت، دل شکستگیات، با من بیا.
فکر کردی دیگران فقط در حق تو بدی کردهاند؟ دنیا فقط به تو پشت کرده است؟ سختیها و بدیها فقط برای توست؟
کتاب صحیفهی سجادیه را برمیداریم، ورق میزنیم. مگر امام هم بدبختی داشته! چه قدر دل امام شکسته است که این حرفها را زده است. تعجب میکنم آخر او امام بوده است.
گویی امام نیز هیچ کس را نداشته است آن جا که به خدا التماس می کند: 2 «ما به تو پناه آوردهایم و تو قول دادهای که گرفتاری گرفتاران را رفع کنی. به کجا بروم؟»
این نجواها برای کسی است که معصوم بوده است. قدرت محدود نداشته و میتوانسته به تمام خواستههای دنیایی و آخرتی خود برسد.
امام قدرت داشته که بدی بدکاران را جواب بدهد، از پس همه برمیآمده و میتوانسته درس عبرتی بدهد که دیگران ماستهایشان را کیسه کنند.
ولی دستهای خستهاش را بالا برده و به خدا چنین التماس کرده: «خداوندا! بندهات به من آسیب زده، آبرویم را برده و حال از دنیا رفته است. او را بیامرز. به خاطر بدیای که در حق من کرده او را سرزنش نکن، رسوایش نکن، بهترین صدقهها و درجات نزدیکی و تقرب را هدیهاش کن ( دعای 39 صحیفه)»
چند نفر از ما این گونهایم؟
اگر ناله ودعایی هم داریم، چون دستمان به جایی نمیرسد، چارهای نداریم.
از عمق جان میگوییم: «خدا عذابت دهد، چوب خدا صدا ندارد، خدا رسوایت کند، یادت باشه از هر دست بدهی، از همان دست میگیری.»
البته اگر دستمان به جایی برسد و کس و کاری داشته باشیم سعی میکنیم این کارها را هم خودمان انجام دهیم و منتظر عقوبت خدا نمیمانیم؛ اگر هم دعا میکنیم برای هدایت نیست که نفرین است و احقاق حق.
کتاب عجیبی است. هر صفحهاش یک دعاست. دعا در عاقبت به خیری، دعا برای پدر و مادر، دعا برای وقتی که اندوهگین هستی و غم دنیا روی دلت نشسته، دعا برای وقتی که شارژ هستی و شکرگذاری میکنی، دعا برای کسی که بد کرده، دعا برای بخشش، تنگدستی، برای وقتی که هشت تو گرو نهات است و هر چه میدوی نمیرسی.
گویی امام تمام این لحظهها را درک کرده است، گویی همه جا با ماست. حتی آن جا که برای دریافت وام و قرض میروی.
در دعای سیام داریم: «خدایا به تو پناه میبرم از وام و قرض و بیخوابیاش.»
گویا امام لحظه به لحظه دریافت وامها، وثیقههای سنگین، ضامنهای کاسب و کارمند، رفت و آمدهای هر روز و تامین اعتبار نشدن وامها را پیگیری کرده است.
بیشک امام میداند دنیای مدرن امروز، وامها و تسهیلات فراوان، خواب و آرامش ما را مختل کرده است.
من نمیدانستم، چون حرفهای امام را نخوانده بودم.
شنیده بودم ائمه نیز مثل ما بودهاند، درون جامعهی ما و با ما زندگی کردهاند. ولی وقتی ادعیهی امام را مطالعه کردم با خودم گفتم کجای کاری؟ هر روز بیا و به فراخور حال خودت، صحیفهی سجادیه را بخوان. به جای ناله و نفرین، از زبان امام دعا کن. با ادبیات امام حرف بزن. خواستههایت را مثل او بیان کن.
و من تصمیم گرفتم هر روز یک دعا بخوانم. و اولین دعای صحیفهی سجادیه در ستایش خداوند است: سپاس خدایی را که قبل از او اولی نبوده و بعد از او آخری
1. سجادی، سیداحمد، لغتنامه و ترجمهی صحیفهی سجادیه، شرکت چاپ و انتشارات اسوه، قم، 1387.
)