خودت را در کتاب پرفصل آسمان خواندهای
تلألو زلال آب، در چشمانت موج میزند
و بوسهی خورشید را میدانی از برای چیست، بر لطافت گلبرگهایت
از برای مهر مقدسیست که در دستانت نهفته است
«سروش حق» تو را
از تبار رایحهی خوش میداند و ریحانه
روایتگر طرحیست که بر بوم قلبت نقش خورده
لطافت و مهر
و از عاطفه دلت جاریست
طوفان و موجی
که بر تخت بیداد میخروشد
و از خروش مهر توست
که خون پایمال شدهی کودکان در بند
نمیمیرد
و شکوفهی لاله میشوند و از خاطرها ربوده نمیشوند
و تو بانو، هشیار باش
که پاکی زلالیات را مکدر نکنند به نام آزادی
و بوسهی خورشید را نگیرند از دستان پر مهر تو، به نام تساوی
نیلوفرت نسازند به نام زیبایی
لطافت حجبات را حراج نکنند
به قیمت سینهریزی
نیلوفر نمیماند
عمرش کوتاه است
برای «خود» بودنت و ماندنت
سرود «بودن» را بخوان با سرو
شانههایت
سمبل صبرند و سایهی گرم مهر
نکند پیچش پیچکها را
یادآور باشند در نظرگاهها
)