نوع مقاله : مادرانه
آزاده رحیمی
دخترک، سختش بود فرد دیگری سوار ماشین آن‌ها شود. حاضر نبود توی ماشین روی پای کسی بنشیند. اغلب اوقات، صندلی جلو یا کل صندلی عقب به او اختصاص داشت. یک‌بار که در مسیری چهار نفر مهمان ماشین‌شان شده بودند، به‌قدری گریه کرده بود که آن چهار نفر عقب نشسته بودند و او به‌تنهایی روی صندلی جلو نشسته بود!
از روزی که دوستم این ماجرا را برایم تعریف کرد، همیشه به این فکر میکنم که در تربیت دخترم، حواسم باشد داشتههای گاه کوچک و معمولی زندگی، آن‌قدر برایش همیشگی و در دسترس نباشند که نتواند در شرایط نداشتنشان درست رفتار کند.
وقتی به خانه‌ی دوست دیگری میرویم، دختر یازده‌ساله‌شان از اتاق بیرون نمی‌آید؛ چراکه حال و حوصله ندارد حجاب کامل بکند! البته دائم حواسش به خوراکیهایی که مهمان‌ها پذیرایی میشوند هست و دستور میدهد، از فلان میوه و شربت برای من هم بیاورید.
گاهی حواس‌مان نیست که تن‌دادن به خیلی از خواسته‌های معمول بچهها، بیشتر آن‌ها را رفاه‌زده میکند تا ماهی یک‌بار رستوران رفتن و فلان اسباب‌بازی را خریدن.
دبستانی بودیم که خیلی از مسئولیت‌های خانه و خرید به من و برادرم سپرده شد. در سن راهنمایی، خودمان باید مراقب میبودیم که صبح خواب نمانیم، صبحانه بخوریم و به سرویس برسیم. خرید برخی از لوازم تحریرمان برعهده‌ی خودمان بود و باید پول توجیبی‌مان را به‌نحوی مدیریت میکردیم که لنگ نمانیم. اگر به سرویس مدرسه نمی‌رسیدیم، از آژانس و تاکسی دربست خبری نبود. خیلی از این رفتارهای مادرم و تدبیرهایش، باعث شد که استقلال ما بچهها بیشتر شود، احساس مسئولیت‌مان بالاتر برود و خلاصه رفاه‌زده نشویم.
)