ادب و هنر

روزگار کرونایی، تجربه ویژه‌ای در زندگی هرکسی است که خاطره‌های تکرارنشدنی از آن دوران دارد. اما هر محدودیتی باعث می‌شود آدمیزاد راهکارهای تازه پیدا کند برای مسایل مهمی که تعطیلی‌بردار نیست. برای خیلی از ما، هیات امام حسین علیه‌السلام حتی در روزگار شیوع کرونا هم نباید تعطیل می‌شد. همین بود که به فکر دایر کردن سنتی‌ترین شکل مجلس روضه افتادیم؛ روضه‌های خانگی. این شکل از مجلس روضه، به خاطره‌ها پیوسته بود، اما کم‌کم احیا شد. بعضی مداحان معروف به کوچه و خیابان رفتند و برای مظلومیت امام حسین خواندن و مردم هم جلوی در خانه‌های‌شان با رعایت فاصله ایمنی، سینه زدند. دو نفر از بانوان عکاس، همان روزها به این مجالس رفتند و قاب‌های ماندگاری ثبت کردند که در پرونده ادب و هنر این ماه، با آن‌ها آشنا می‌شوید.  

در پرونده ادبی این ماه، سراغ کتابی رفته‌ایم که مجموعه‌ای از روایت‌های مربوط به زندگی‌های از هم پاشیده است. عده‌ای با نام حقیقی و برخی با نام مستعار، این تجربه تلخ را به رشته تحریر درآورده‌اند تا ما بخوانیم و از جنبه‌های تربیتی و تجربی متن، استفاده کنیم.

روایت تلخی‌ها و ناکامی‌های یک زندگی کار خوبی است؟ آیا نویسنده اجازه دارد کام خود و دیگران را تلخ کند؟ در جواب باید گفت روایت صرف ماجراهایی که ختم به ناکامی‌های بزرگ می‌شود، سودی ندارد، اما اگر این روایت‌ها، جنبه تجربه‌نگاری داشته باشد، چه‌طور؟ اینجاست که به خوبی می‌شود از این روایت‌های مستند بهره برد.