ادب و هنر

دین اسلام، انسان را همچون خالق، خلاق دانسته و بر استعداد خدادادی و ذاتی او، مُهر تایید زده است، اما بنا به ذات و ضرورت، حدودی را نیز بر آن قائل شده است. از دیدگاه اسلام، استعداد هنری جنسیت‌بردار نست. زنان و مردان استعدادی الهی و فطرتی زیباطلب دارند که عامل تکامل در مسیر هدایت او محسوب می‌شوند. در این میان زن به‌واسطه جذابیت‌های وسیع و قدرتمندی که ویژگی خاص جنسیت اوست، به‌دلیل قوانین اسلام از ورود به عرصه‌هایی منع می‌شود. در توضیح این محدودیت آمده که دین اسلام برای وجود ارزشمند زن پسندیده نمی‌داند که نگاه به او، صرفا به جسمانیت تن و اندامش تقلیل یابد.

جایگاه زن در اسلام چنان والاست که این دین، با وضع قواعدی، عشق پاک به او را منبع الهام آفرینش‌های ادبی و هنری قرار داد، اما ورود جسم او را ممنوع شمرد تا عاملی برای هتک عزت و حرمت او و مبنایی برای ذکر این اعتراف‌های تلخ در تمدن غربی نسبت به مقام منیع او نشود.

هنرمندان غربی از قرن 19میلادی به بعد، آثار تجسمی بسیاری از خود به‌جا گذاشتند که در بدن و زیبایی ظاهری زن، خلاصه می‌شد. اما هنر ایرانی و اسلامی، به شیوه دیگری بروز و ظهور یافت که شمایی از آن را می‌توان در آثار نگارگری ایرانی دید. زن، در هنر شرق، علت آفرینش زیبایی است و محصولات هنری، معلول وجود ارزشمند بانوان.