دهمین خرداد هجران جواد محدثى

آرى ... اى امام!
نام تو رمز شکوفایى است,
یادت, سرود سحرگاهى!
حرفت, ترانه کوچیدن
تا مرز دیدن و فهمیدن.
هر چند خفته در دل خاکى
اما فراتر از افلاکى.
بعد از تو, خاطره محزون است,
بعد از تو خاطرمان, خون است.
هر چنـد که خاک بهشت زهرا, پیکرت را در بـر گرفت, اما دل تک تک پیـروان راهت و وفـاداران به آرمـانهایت, مزار تـوست.
مرقد مطهرت, مإمـن پرستـوهاى مهاجر و قبله عاشقان داغدار است. سخنانت, همچـون حـدیث ناب, سـرمایه الهام بخـش و اسـوه عمل است.

یاد و خاطره ات, صفابخش جان و نیروبخش زانوان و امیدبخـش سالکان در پیمـودن راهـى است, از ((خاک)) تـا ((خـدا))! اماما! ... در طـول حیـات, غم سنگیـن داغها و شهادتها را صبـورانه بـر دوش دل مى کشیدى.
در امتـداد سـالهاى دفـاع مقـدس, وقتـى چمـرانها, کلاهـدوزهــا, شیرودىها, نامجـوها, محلاتـى ها و میثمى ها به شهادت مى رسیدند, بر ظرفیت دل غم پـرورت به دیـده حیـرت مـى نگـریستم.
و آنگاه که یاران عاشقت, همچـون شهید بهشتـى, شهید مطهرى, شهید مفتح, شهید قدوسـى, شهداى محراب و ... قطعه قطعه مـى شدند, عظمت آن داغها و مصیبتها را فراتر از طاقت مـى دیدیـم. اما کوه, کـوه مصیبت و اندوه را تحمل مى کردى.
اما رحلت تـو, بـراى هر یک از ما, سنگین تر از همه ایـن داغها و ماتمها بود.
راستـى ... ((خرداد)), چه غمبار است و سنگیـن! یاد شهیدان نیمه خرداد, با یاد غم هجران امام راحل در هـم مـىآمیزد و دیـوارهاى دلمان را سیه پـوش و رواق دیدگانمان را با اشک, آینه کارى مى کند. نـامت بلنـد و یـادت همیشه سبز و شکـوفـا باد ...