زردچـوبه که همراه با ادویه دیگر در ایران زیاد مصـرف مـى شـود, مقـوى معده و ضد نفخ است. در گذشته براى درمان بیماریهاى کبـدى و کیسه صفرا به کار رفته است.
در هند زردچـوبه به حدى مقدس است که در بسیارى از مراسـم مذهبى حضور آن واجب است, چـون هندوان گاهى موقع عبادت, تمام تـن خـود را با زردچـوبه مى پـوشانند و در فضاى آزاد به عبادت مى پردازند! زردچوبه در بعضى بیماریهاى پـوستى اثر معجزهآسایى دارد. پاشیدن گرد زردچـوبه روى محلى که خـون از آن خارج مى شـود, همان اثر را دارد که تنتـوریـد دارد; یعنـى خـون را بنـد مـىآورد.
رنگ زرد و بـوى معطر آن سبب مـى شـود براى رنگ کردن و معطر کردن غذا و نیز در صنعت بـراى رنگ کـردن پـارچه و مـواد دیگـر از آن استفاده شود. اسانـس زردچوبه شامل اسید و الرنسنیک و کاپروئیک, تـورمرول, سابنین, سینئول و ماده رنگى مخصوصى به نام کورکومیـن است. جهت تسکیـن دنـدان درد, مالیدن گرد زردچـوبه بر اثر مفیـد است.