مادر: دخترم, چند روزى است به حالت قهر خانه و زندگیت را رها کرده اى و به نزد ما آمده اى. مى گویى شوهرت را به شهرستانى کوچک و دور دست منتقل کرده اند و حاضرى از او جدا بشوى ولى با او نروى. دخترم, از آنجایى که فکر مى کنم احساسات بر عقلت چیره گشته است لازم مى بینم چند کلمه اى را با تو در میان بگذاریم.
پدر: دخترم, تو باید بدانى ازدواج به منزله گذر از یک مرحله زندگى به مرحله دیگر است. تو که تا دیروز در کنار ما یعنى خانواده ات زندگى مى کردى, حالا صاحب خانه و زندگى مستقل هستى و دیگر مثل گذشته نمى توانى ارتباطى مستمر و دایمى با ما داشته باشى.
مادر: دخترم, باید در نظر داشته باشى که از لحظه وقوع عقد مسوولیت هایى نسبت به شوهرت پذیرفته اى که یکى از آنها تإمین رضایت همسر و تلاش براى برخوردارى از یک زندگى مشترک و ایدهآل است.
پدر: دخترم, زندگى زناشویى, پیوندى موقت نیست که عمرى محدود داشته باشد, بلکه علاقه و عقدى براى یک عمر ((هم)) ((سر)) ى و همزیستى است. تو که در مرحله انتخاب همسر, شوهرت را پسندیده اى و به این اعتبار به عقد او در آمده اى, وقتى مى توانى از محبت و مهر او نسبت به خودت مطمئن باشى که در تمام فراز و فرودها, دشواریها و آسایش ها و بد و خوب زندگى شریک و سهیمش باشى.
مادر: دخترم, چرا باید این انتظار را داشته باشى شوهرت به دلیل اینکه تو حاضر به رفتن به شهرى دیگر نیستى موقعیت شغلى مناسبى را از دست بدهد و اضافه درآمد و شرایط بهترى را که عایدتان مى شود به هیچ و پوچ ببازد؟
پدر: دخترم, مسلما شوهرت حاضر به زندگى و کار در شهرى با امکانات محدود و رفاه کمتر نیست اما حالا که حاضر به پذیرش چنین محرومیتهایى مى شود, نشان از وفادارى و علاقه به تو و زندگى خانوادگیش دارد.
مادر: دخترم, او به رفاه بیشتر تو و بچه هایش مى اندیشد پس بزرگترین و بالاترین هدیه اى که مى تواند از تو بگیرد این است که تو را نیز با خود همدل و همراه ببیند.
پدر: دخترم, مطمئن باش در چنین شرایطى اگر با شوهرت همگام و همقدم شوى پشیمان نخواهى شد. بلکه صد چندان سعادت تو بیشتر خواهد شد.
مادر: دخترم, ازدواج پیوندى روحانى است و زن و مردى که با یکدیگر ازدواج مى کنند باید در لحظه لحظه زندگى مشترکشان با هم سهیم باشند و چون پیمان بسته اند تا پایان عمر در کنار هم باشند, باید با جریان زندگى پیش بروند و از هر شرایطى که بودن و ماندن در کنار همسرشان را تضمین مى کند, استقبال کنند.