امید
((بتول جعفرى))

امید داشته باش و مإیوس نباش زیرا یإس, مرگ است.
حضرت على(ع)

همیشه بهترین و روشن ترین چراغى که راه فراروى انسان را روشن نگه مى دارد, چیزى نیست جز امید. و زیباترین شکل امید, امیدى است که به خدا دارى و دل بسته اویى.
تقلاى مداوم موجودات براى فردا و فرداها.
روییدن بنفشه اى که به دور ساقه هاى اطراف و دیوارهاى همسایه اش مى پیچد تا رویت نور آفتاب, و تلاشى که گاه یک نور در تراویدن از روزنه اى به داخل خانه دارد, همه از سوى خورشید امید است.
بارها, وقتى به آخر خط مى رسیم, خسته و ملول از هر آنچه درکمان نکند یا حرفهایمان را نخواند, اگر امید نباشد, هیچ آینده اى برایمان متصور نیست.
دقایق گذران عمر, پاىبند هیچ بندى نیستند.
اما امید, مى تواند از لحظه هاى یخى, کاخهاى بلور آجین گرم بسازد.
شاخه هاى بى برگ و بار را پر از شکوفه نماید و رنگ از آسمان پریده هنگام غروب را, بار دیگر در صبحى روشن بر کالبد خاک بدمد.
عشق بى امید هرگز جلوه نخواهد داشت.
مصائب و سختى هاى زندگى همیشه در پرتو امید به بهبود آسان مى شوند و کلید حل معماهاى زندگى بعد از توکل به خداى قادر و متعال, امید است.
گاهى, دل آدم مى میرد; از تنهایى; از احساس سرد وجود ناکامیهایى که شاید ساخته ذهن و اندیشه خودمان باشد. با یک نمره منفى, یا یک حرف منفى, دل آرام مى پژمرد.
اما خداى مهربان, گرماى لطفش, همیشه چون اشعه هاى داغ و مداوم خورشید, مى تابد; پس دیگر جایى براى ناامیدى نیست.
امید, قشنگ ترین التیام است وقتى در کنار یاد پروردگار باشد.
و احساس آرامشى توإم با خوشبختى را به انسان هدیه مى کند.
که قرآن فرمود: ((إلا بذکر الله تطمئن القلوب))