نویسنده

 

گزارشى از همایش «دل‏هاى آسمانى، بال‏هاى سوخته»

محبوبه پلنگى‏

آن روزها که چشم‏هایش آیینه زندگى بود و خنده‏هایش پیام‏آور لطیف‏ترین نسیم‏هاى بهارى، همه خوشى و لذت حیات را بر سر دست گرفت و یکجا به پاى یار ریخت. آرامش امروز این سرزمین مرهون جانبازى اوست و راحتى امروز ما مدیون ذره‏هاى وجود اوست، که هر لحظه آرام آرام متلاشى مى‏شود.
خوشى امروز ما ره‏آورد هر روز شهید شدن و زنده‏مان اوست که همانا تجسم آیه «و لا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل اللَّه امواتاً» است.
او کسى است که تمام شدنى نیست، اگر ما ادامه راهش باشیم.
همایش «دل‏هاى آسمانى، بال‏هاى سوخته» به مناسبت روز ملى مبارزه با سلاح‏هاى شیمیایى و میکروبى و هجدهمین سالگرد، بمباران شیمیایى سردشت و شصتمین سالگرد بمباران اتمى هیروشیما و ناکازاکى، به همت معاونت اجتماعى و فرهنگى شهردارى منطقه 2 تهران، با حضور شهردار و جمعى از مسئولان و کارکنان شهردارى، اعضاى شوراى اسلامى شهر تهران، جانبازان شیمیایى و خانواده ایشان و میهمانان ژاپنى در شهردارى منطقه 2 برگزار گردید.
بیست میهمان ژاپنى این همایش از اعضاى انجمن «moct» بودند که به عنوان یک نهاد غیر دولتى، در جهت حمایت و کمک‏رسانى به آوارگان و مجروحان جنگى، فعالیت مى‏کنند و از طرف انجمن حمایت از قربانیان سلاح‏هاى شیمیایى جهت شرکت در کنگره علمى «بررسى پیامدهاى سلاح‏هاى شیمیایى» و بازدید از سردشت به ایران دعوت شده بودند.
آقاى «سجادى‏نژاد»، معاونت امور اجتماعى و فرهنگى شهردارى منطقه 2 تهران آغازگر این همایش بود که ضمن خیر مقدم به میهمانان و حاضران در همایش، گفت:
«هدف از برگزارى این همایش، رساندن نداى مظلومیت جانبازان شیمیایى به گوش جهانیان و اعلام نفرت دو ملت ایران و ژاپن از عملکرد قدرت‏هاى استکبارى در استفاده از سلاح‏هاى شیمیایى و اتمى است.»
وى در ادامه افزود: «سکوت ما در این برهه به معنى تأیید جنایات ابرقدرهاست.»
در ادامه خانم «فرشته ملکى» همسر جانباز شهید «منوچهر مدق» بود. وى با بیان گوشه‏اى از آلام و رنج‏هاى همسر شهید خویش گفت:
«من به عنوان همسر یک جانباز شهید، سال‏ها شاهد بودم که همسرم حتى با داشتن کپسول اکسیژن به سختى نفس مى‏کشید. او علاوه بر سرطان ریه، گوارش و خون، بینایى خود را از دست داده بود و از گردن به پایین فلج بود.» او در ادامه افزود: «سلاح‏هاى شیمیایى، حق دیدن، نفس کشیدن، خوردن و راه رفتن را از جانبازان شیمیایى گرفته است و همسر عزیز من یکى از این عزیزان بود که بالاخره پس از سال‏ها زجر و بیمارى به شهادت رسید.»
سومین سخنران این همایش خانم «سویا» دبیر انجمن «moct» بود که در معرفى انجمن خود گفت: «هدف از تشکیل این انجمن در ژاپن، حمایت، کمک‏رسانى، هدایت و رسیدگى به وضع آوارگان، مجروحان و آسیب‏دیدگان جنگى و تجهیز دارو و لوازم پزشکى است.» وى در ادامه اضافه کرد: «در هیروشیما پس از بمباران اتمى، حتى یک گیاه هم باقى نماند، اما پس از جنگ، با تلاش و فعالیت مردم ژاپن دوباره همه جا بازسازى و بهتر از قبل گردید، البته صدمات روحى و روانى جنگ هیچ گاه قابل جبران نیست.»
وى در خاتمه ضمن ابراز همدردى با همسر شهید مدق گفت: «مردم ایران و ژاپن خواستند تا دست در دست یکدیگر براى ریشه‏کنى سلاح‏هاى شیمیایى و اتمى گام‏بردارند و نداى مظلومیت مجروحان شیمیایى ایران و ژاپن را به گوش جهانیان برسانند.»
سخنران بعدى آقاى دکتر «یوکاتاک» متخصص درمان شیمیایى بود. وى با بیان اینکه چهل سال مشغول مداواى مجروحان شیمیایى بوده است خاطرنشان کرد:
«با مشاهده مجروحان سلاح‏هاى شیمیایى در ایران و بررسى آثار این سلاح‏ها، پى به عمق فاجعه بردم و آنچه را در ایران دیدم به گوش ملت ژاپن خواهم رساند.» وى همچنین گفت: «سلاح‏هاى شیمیایى و اتمى شباهت‏ها و نقاط مشترک زیادى دارند و امیدوارم جهان از وجود هر دوى آنها پاک گردد.»
آقاى «آذرافشان» جانباز شیمیایى هشت سال دفاع مقدس در ادامه همایش اظهار داشت:
«در این جنگ تنها کشور عراق مقابل ما قرار نداشت بلکه حدود 48 کشور سازنده سلاح‏هاى شیمیایى با ما در نبرد بودند.» وى در ادامه گفت: «عراق با پشتیبانى آمریکا از سال 59 تا 69 سلاح‏هاى شیمیایى را به کار برد و در جزیره مجنون استفاده از این سلاح‏ها به نهایت رسید.»
وى با بیان خاطره‏اى از دوران معالجات خود در کشور آلمان گفت:
«در آن زمان شاهد مکالمه تلفنى مسئولان بیمارستان آلمانى با مقامات رژیم عراق و توصیه آنان مبنى بر افزایش استفاده از مواد شیمیایى که منجر به مرگ شود، بوده است.»
خانم دکتر «ثریا مکنون»، استاد دانشگاه و همسر شهید دکتر عمدى، در ادامه همایش، سخنرانى خود را به زبان انگلیسى ارائه داد و گفت:
«با پیشرفت و توسعه تکنولوژى، میزان ناهنجارى‏ها، دشمنى، جنگ و اخلاق غیر انسانى افزایش پیدا کرده است و سلاح‏هاى شیمیایى و اتمى در کارخانه‏هایى تولید مى‏شود که مایه سودآورى و افزایش سرمایه کشورهاى تولیدکننده است.» وى افزود: «ملت‏ها باید براى رسیدن به صلح و آرامش و دوستى، از روند پیدایش و شکل‏گیرى جنگ‏ها آگاه شوند و اجازه ندهند ابرقدرت‏ها در امور داخلى آنها دخالت کنند.»
در ادامه همایش سرکار خانم دکتر «معتمدى» عضو شوراى اسلامى شهر تهران به سخنرانى پرداخت. وى ضمن تأکید بر گرد آمدن در چنین محافلى به عنوان مرهمى براى دردها، گفت:
«دولت باید در روابط و مناسبات بین‏المللى، فریاد مظلومیت این عزیزان را به گوش جهانیان برساند و با معرفى تولیدکنندگان و استفاده‏کنندگان سلاح‏هاى شیمیایى، پرده از چهره ظالمان بردارد.»
وى در خاتمه اظهار امیدوارى کرد، دولت جمهورى اسلامى ایران به عنوان پرچمدار، حقوق مصدومان ایرانى و غیر ایرانى را استیفا نماید.
خانم «بى‏واکى» پرستار مجروحان شیمیایى و عضو انجمن «moct» با ابراز انزجار از تولیدکنندگان سلاح‏هاى شیمیایى در ادامه همایش گفت:
«مردم کشور ژاپن همه ساله در ماه اوت با برپایى مراسمى یاد و خاطره قربانیان هیروشیما را گرامى داشته و انزجار و نفرت خود را از سازندگان این قبیل سلاح‏ها اعلام مى‏کنند.» وى افزود: «من تا سال گذشته که تعدادى از مجروحان شیمیایى را در شهر هیروشیما دیدم، از بمباران شیمیایى ایران اطلاعى نداشتم و آنچه مسلم است در همه جنگ‏ها، افراد مظلوم‏تر متحمل صدمات بیشترى مى‏شوند.»
آخرین سخنران این همایش خانم دکتر «آباد» جانباز شیمیایى و آزاده بود. وى با بیان اینکه اولین مکانى که در تاریخ سى و یکم شهریور ماه 59 مورد هجوم دشمن قرار گرفت، مدرسه بود، گفت:
«آسیب‏هاى جسمى و روحى ناشى از این فجایع تا دهها نسل باقى مى‏ماند. آمار زنان و کودکان قربانى شده در سردشت و حلبچه بیشتر از مردان است و آثار روحى آن به مراتب براى این زنان و کودکان جبران‏ناپذیرتر.» وى در ادامه افزود:
«در کشور ژاپن هر ساله در سالروز بمباران اتمى، کودکان دبستانى را به قسمتى از هیروشیما که بازسازى نشده مى‏برند تا از نزدیک گوشه‏اى از این جنایات را ببینند و خاطره تلخ این فاجعه در اذهان نسل‏ها باقى بماند. اما آیا مردم ایران تا این حد با مصایب و مشکلات جانبازان شیمیایى هشت سال دفاع مقدس آشنایى دارند؟» وى در پایان اظهار امیدوارى کرد با تشکیل سازمان‏هاى غیر دولتى و مردمى، فریاد مظلومیت ما به گوش جهانیان برسد تا ملت‏هاى دیگر هوشیارانه‏تر عمل کنند.
برگزارى نمایشگاهى از عکس‏ها و پوسترهاى بمباران اتمى هیروشیما و ناکازاکى و مصدومین شیمیایى ایران همراه با پخش فیلم، و برگزارى نمایشگاه نقاشى مشترک کودکان ایرانى و ژاپنى در ارتباط با موضوع همایش، از جمله برنامه‏هاى جنبى این همایش بود.
در پایان پس از اهداى هدایایى به میهمانان ژاپنى، بیانیه این همایش قرائت شد.