گزارشى از همایش «دلهاى آسمانى، بالهاى سوخته»
محبوبه پلنگى
آن روزها که چشمهایش آیینه زندگى بود و خندههایش پیامآور لطیفترین نسیمهاى بهارى، همه خوشى و لذت حیات را بر سر دست گرفت و یکجا به پاى یار ریخت. آرامش امروز این سرزمین مرهون جانبازى اوست و راحتى امروز ما مدیون ذرههاى وجود اوست، که هر لحظه آرام آرام متلاشى مىشود.
خوشى امروز ما رهآورد هر روز شهید شدن و زندهمان اوست که همانا تجسم آیه «و لا تحسبن الذین قتلوا فى سبیل اللَّه امواتاً» است.
او کسى است که تمام شدنى نیست، اگر ما ادامه راهش باشیم.
همایش «دلهاى آسمانى، بالهاى سوخته» به مناسبت روز ملى مبارزه با سلاحهاى شیمیایى و میکروبى و هجدهمین سالگرد، بمباران شیمیایى سردشت و شصتمین سالگرد بمباران اتمى هیروشیما و ناکازاکى، به همت معاونت اجتماعى و فرهنگى شهردارى منطقه 2 تهران، با حضور شهردار و جمعى از مسئولان و کارکنان شهردارى، اعضاى شوراى اسلامى شهر تهران، جانبازان شیمیایى و خانواده ایشان و میهمانان ژاپنى در شهردارى منطقه 2 برگزار گردید.
بیست میهمان ژاپنى این همایش از اعضاى انجمن «moct» بودند که به عنوان یک نهاد غیر دولتى، در جهت حمایت و کمکرسانى به آوارگان و مجروحان جنگى، فعالیت مىکنند و از طرف انجمن حمایت از قربانیان سلاحهاى شیمیایى جهت شرکت در کنگره علمى «بررسى پیامدهاى سلاحهاى شیمیایى» و بازدید از سردشت به ایران دعوت شده بودند.
آقاى «سجادىنژاد»، معاونت امور اجتماعى و فرهنگى شهردارى منطقه 2 تهران آغازگر این همایش بود که ضمن خیر مقدم به میهمانان و حاضران در همایش، گفت:
«هدف از برگزارى این همایش، رساندن نداى مظلومیت جانبازان شیمیایى به گوش جهانیان و اعلام نفرت دو ملت ایران و ژاپن از عملکرد قدرتهاى استکبارى در استفاده از سلاحهاى شیمیایى و اتمى است.»
وى در ادامه افزود: «سکوت ما در این برهه به معنى تأیید جنایات ابرقدرهاست.»
در ادامه خانم «فرشته ملکى» همسر جانباز شهید «منوچهر مدق» بود. وى با بیان گوشهاى از آلام و رنجهاى همسر شهید خویش گفت:
«من به عنوان همسر یک جانباز شهید، سالها شاهد بودم که همسرم حتى با داشتن کپسول اکسیژن به سختى نفس مىکشید. او علاوه بر سرطان ریه، گوارش و خون، بینایى خود را از دست داده بود و از گردن به پایین فلج بود.» او در ادامه افزود: «سلاحهاى شیمیایى، حق دیدن، نفس کشیدن، خوردن و راه رفتن را از جانبازان شیمیایى گرفته است و همسر عزیز من یکى از این عزیزان بود که بالاخره پس از سالها زجر و بیمارى به شهادت رسید.»
سومین سخنران این همایش خانم «سویا» دبیر انجمن «moct» بود که در معرفى انجمن خود گفت: «هدف از تشکیل این انجمن در ژاپن، حمایت، کمکرسانى، هدایت و رسیدگى به وضع آوارگان، مجروحان و آسیبدیدگان جنگى و تجهیز دارو و لوازم پزشکى است.» وى در ادامه اضافه کرد: «در هیروشیما پس از بمباران اتمى، حتى یک گیاه هم باقى نماند، اما پس از جنگ، با تلاش و فعالیت مردم ژاپن دوباره همه جا بازسازى و بهتر از قبل گردید، البته صدمات روحى و روانى جنگ هیچ گاه قابل جبران نیست.»
وى در خاتمه ضمن ابراز همدردى با همسر شهید مدق گفت: «مردم ایران و ژاپن خواستند تا دست در دست یکدیگر براى ریشهکنى سلاحهاى شیمیایى و اتمى گامبردارند و نداى مظلومیت مجروحان شیمیایى ایران و ژاپن را به گوش جهانیان برسانند.»
سخنران بعدى آقاى دکتر «یوکاتاک» متخصص درمان شیمیایى بود. وى با بیان اینکه چهل سال مشغول مداواى مجروحان شیمیایى بوده است خاطرنشان کرد:
«با مشاهده مجروحان سلاحهاى شیمیایى در ایران و بررسى آثار این سلاحها، پى به عمق فاجعه بردم و آنچه را در ایران دیدم به گوش ملت ژاپن خواهم رساند.» وى همچنین گفت: «سلاحهاى شیمیایى و اتمى شباهتها و نقاط مشترک زیادى دارند و امیدوارم جهان از وجود هر دوى آنها پاک گردد.»
آقاى «آذرافشان» جانباز شیمیایى هشت سال دفاع مقدس در ادامه همایش اظهار داشت:
«در این جنگ تنها کشور عراق مقابل ما قرار نداشت بلکه حدود 48 کشور سازنده سلاحهاى شیمیایى با ما در نبرد بودند.» وى در ادامه گفت: «عراق با پشتیبانى آمریکا از سال 59 تا 69 سلاحهاى شیمیایى را به کار برد و در جزیره مجنون استفاده از این سلاحها به نهایت رسید.»
وى با بیان خاطرهاى از دوران معالجات خود در کشور آلمان گفت:
«در آن زمان شاهد مکالمه تلفنى مسئولان بیمارستان آلمانى با مقامات رژیم عراق و توصیه آنان مبنى بر افزایش استفاده از مواد شیمیایى که منجر به مرگ شود، بوده است.»
خانم دکتر «ثریا مکنون»، استاد دانشگاه و همسر شهید دکتر عمدى، در ادامه همایش، سخنرانى خود را به زبان انگلیسى ارائه داد و گفت:
«با پیشرفت و توسعه تکنولوژى، میزان ناهنجارىها، دشمنى، جنگ و اخلاق غیر انسانى افزایش پیدا کرده است و سلاحهاى شیمیایى و اتمى در کارخانههایى تولید مىشود که مایه سودآورى و افزایش سرمایه کشورهاى تولیدکننده است.» وى افزود: «ملتها باید براى رسیدن به صلح و آرامش و دوستى، از روند پیدایش و شکلگیرى جنگها آگاه شوند و اجازه ندهند ابرقدرتها در امور داخلى آنها دخالت کنند.»
در ادامه همایش سرکار خانم دکتر «معتمدى» عضو شوراى اسلامى شهر تهران به سخنرانى پرداخت. وى ضمن تأکید بر گرد آمدن در چنین محافلى به عنوان مرهمى براى دردها، گفت:
«دولت باید در روابط و مناسبات بینالمللى، فریاد مظلومیت این عزیزان را به گوش جهانیان برساند و با معرفى تولیدکنندگان و استفادهکنندگان سلاحهاى شیمیایى، پرده از چهره ظالمان بردارد.»
وى در خاتمه اظهار امیدوارى کرد، دولت جمهورى اسلامى ایران به عنوان پرچمدار، حقوق مصدومان ایرانى و غیر ایرانى را استیفا نماید.
خانم «بىواکى» پرستار مجروحان شیمیایى و عضو انجمن «moct» با ابراز انزجار از تولیدکنندگان سلاحهاى شیمیایى در ادامه همایش گفت:
«مردم کشور ژاپن همه ساله در ماه اوت با برپایى مراسمى یاد و خاطره قربانیان هیروشیما را گرامى داشته و انزجار و نفرت خود را از سازندگان این قبیل سلاحها اعلام مىکنند.» وى افزود: «من تا سال گذشته که تعدادى از مجروحان شیمیایى را در شهر هیروشیما دیدم، از بمباران شیمیایى ایران اطلاعى نداشتم و آنچه مسلم است در همه جنگها، افراد مظلومتر متحمل صدمات بیشترى مىشوند.»
آخرین سخنران این همایش خانم دکتر «آباد» جانباز شیمیایى و آزاده بود. وى با بیان اینکه اولین مکانى که در تاریخ سى و یکم شهریور ماه 59 مورد هجوم دشمن قرار گرفت، مدرسه بود، گفت:
«آسیبهاى جسمى و روحى ناشى از این فجایع تا دهها نسل باقى مىماند. آمار زنان و کودکان قربانى شده در سردشت و حلبچه بیشتر از مردان است و آثار روحى آن به مراتب براى این زنان و کودکان جبرانناپذیرتر.» وى در ادامه افزود:
«در کشور ژاپن هر ساله در سالروز بمباران اتمى، کودکان دبستانى را به قسمتى از هیروشیما که بازسازى نشده مىبرند تا از نزدیک گوشهاى از این جنایات را ببینند و خاطره تلخ این فاجعه در اذهان نسلها باقى بماند. اما آیا مردم ایران تا این حد با مصایب و مشکلات جانبازان شیمیایى هشت سال دفاع مقدس آشنایى دارند؟» وى در پایان اظهار امیدوارى کرد با تشکیل سازمانهاى غیر دولتى و مردمى، فریاد مظلومیت ما به گوش جهانیان برسد تا ملتهاى دیگر هوشیارانهتر عمل کنند.
برگزارى نمایشگاهى از عکسها و پوسترهاى بمباران اتمى هیروشیما و ناکازاکى و مصدومین شیمیایى ایران همراه با پخش فیلم، و برگزارى نمایشگاه نقاشى مشترک کودکان ایرانى و ژاپنى در ارتباط با موضوع همایش، از جمله برنامههاى جنبى این همایش بود.
در پایان پس از اهداى هدایایى به میهمانان ژاپنى، بیانیه این همایش قرائت شد.
)