شمیم یار

نزهت بادى‏

رسول خدا(ص):
«اِنّ اللَّه تعالى یُحِبُّ اِذا عَمِلَ احدکم عملاً انْ یُتْقِنُهُ؛
خداى متعال دوست مى‏دارد هر گاه یکى از شما کارى مى‏کند، آن را محکم و نیکو انجام دهد.»

حضرت حق تعالى از آنجا که چون دست به هر کارى زند، عین حُسن و کمال و قوام وجودى خویش است، پس از آفریده خود نیز انتظار دارد تا اعمالش را به درستى و نیکویى انجام دهد. درست است که چون هیچ نقص و کاستى به وجود بارى تعالى راه ندارد، از کمال جز کمال چیزى سر نمى‏زند، ولى انسان نیز به سبب برخوردارى از روح الهى که او را به سمت کمال‏طلبى و آرمان‏گرایى مى‏کشاند، مى‏تواند رشته کار خود را چنان به سرانجام برساند که هیچ سستى در آن نباشد.
آدمى هر چه بیشتر در مسیر تعالى گام بردارد و کامل‏تر شود، بیشتر به تحکیم اعمالش مى‏پردازد. کسى که کار خود را نیمه‏تمام رها مى‏کند و یا ناقص انجام مى‏دهد و فقط در صدد این است که سر و ته آن را هم بیاورد، همانند درختى است که ثمره مى‏دهد، اما میوه‏اش یا کال و تلخ است و یا کرم‏خورده.
آیا کسى را مى‏شناسید که از چنین درختى تناول کند و از ثمره‏اش بهره بگیرد؟
درخت اگر عقیم و نابارور باشد، بسیار بهتر از آن است که به ثمر نشیند، ولى میوه‏اش باعث تلخ‏کامى دیگران شود.
آدمى نیز اگر وارد میدان عمل مى‏شود و دست به تجربه مى‏زند، باید تمام تلاشش بر این باشد که کار را به درستى به سامان برساند. نه اینکه مانند کسى باشد که سختى جمع کردن هیزم را بر خود تحمیل مى‏دارد اما آن را روشن نمى‏کند. از چنین هیمه خاموشى، چه کسى نور و گرما دریافت خواهد کرد؟
کمال انسان ایجاب مى‏کند که نقص را در زندگى خویش تاب نیاورد و همه چیز را در حد حسن و نیکویى به پایان برساند. زیرا هیچ چیزى به اندازه حُسن ختام و عاقبت ختم به خیر، زیبا و دوست‏داشتنى نیست.