کلام طیّب
قرآن، اى کلام طیب، اى نداى معبود و محبوب من؛ تو زمزمه عشق و صفا در گوش جانِ منى.
تو، ستاره روشن در شب تار منى.
من نواى دلانگیز تو را دوست دارم.
هر سوره و هر آیهات نشانى از معبود دارد.
نواى تو عظمت و بزرگى، کمال و جلال، علم و قدرت پروردگارم را به یاد مىآورد.
آیات رحمت و بخشش تو به من آرامش مىدهد، اما آیات قهر و جبروتت لرزه بر اندامم مىافکند.
قرآن، تو سراسر ذکرى و پندى، نورى و کمالى.
تو حبل اللَّه متینى که یک سر در جان من و یک سر در آسمان دارى.
مىخواهم با تو کلام طیب رو به آسمان کنم، اما حجابهاى گناه و غفلت زمینگیرم کرده و مرا سخت بر زمین چسبانده است.
خدایا، امشب باران رحمت و مغفرت خود بر ما فرو ریز؛ درهاى ملکوتت بر ما بگشا، و ما را با قرآن که کلام توست به خود نزدیک و نزدیکتر گردان.اکرم جمشیدیان
)