بذرهای شکسته

بذری را که شما به خاک می­دهید، شکسته می­شود اما برای یک­بار، و در واقع برای همیشه سبز شده، بالا رفته، بالنده می­شود و تبدیل به درختی تنومند و تناور خواهد شد.

روز عاشورا سیدالشهدا(ع) به اصحاب خود فرمود:

فَوَاللهِ لا رَایتُم هَواناً بَعدَ هذا الیَوَم اَبَداً

فقط یک امروز است که ذلت و خواری و شکست را باید تحمل کنید، اما از این به بعد دیگر رنگ رنج و خواری و مذلت را نخواهید دید.

و این خود یک فرمول است که اگر می­خواهید به جایی برسید و به یک فتح و پیروزی عظیم و بزرگ و سترگ دست یابید، راهی ندارد جز این­که شکست یا شکست­هایی را هم متحمل شوید.

و اگر می­خواهید به شیرینی­هایی دست یابید، باید تلخی­هایی را هم مزمزه کنید.

تعویض خودرو

تعویض خودرو را که دیده­اید؟ طرف ماشین مدل پایین و فرسوده­ی خود را می­برد و تحویل می­دهد و آن­گاه پیش چشم خودش شیشه­ها را خورد می­کنند و ماشین را پرس و جمع می­کنند. صاحب ماشین هم تماشا می­کند و لذت می­برد، چون ماشین مدل بالاتری به او می­دهند.

و این تعریف دقیق مرگ است.

این بدن ما مثل یک ماشین است. یک روزی جمع شده، خورد و خاک می­شود؛ و ما تماشا می­کنیم و لذت می­بریم، چرا؟ چون یک قالب نورانی و روحانی به ما می­دهند.

 سرّ این ­که نوجوان کربلا می­گفت: «مرگ برای من از عسل شیرین­تر است،» به دلیل این بود که مرگ را خوب فهمیده بود.

سرّ این­که اصحاب سیدالشهدا(ع) بی باکانه در برابر تیر و تیغ و نیزه و سنان، سینه سپر می­کردند، همین بود که مرگ را خوب فهمیده بودند. ما نیز اگر مرگ را خوب بفهمیم، زندگی برای­مان شیرین خواهد شد.

شیر مادر

شیر برای بچه تا یک مقطعی سودمند بوده، زمینه­ی رشد و استعداد او را فراهم می­کند ولی از یک مقطعی به بعد باید او را از شیر گرفت وگرنه زیان­بار است و آثار معکوس دارد. این را مادرها خوب می­فهمند اما بچه­ها نه! لذا شیون و فریاد می­کنند ولی مادرها با وجود این­که کانون مهر و محبت­اند به فریاد و ناله­ی آن­ها هیچ اهمیتی نمی­دهند.

خداوند هم نسبت به ما همین طور است. نعمت­هایی مثل سلامت و آرامش به ما می­دهد ولی تا یک مقطعی این­ها برای ما خوب بوده، مایه­ی سعادت ما خواهد بود و از یک مقطعی به بعد زیان­بار و خطرناک می­شوند لذا آن­ها را از ما می­گیرد ولی یادمان باشد می­گیرد تا بیشتر بدهد. همان­طور که مادر یک غذا به نام شیر را می­گیرد تا سفره­ای پیش روی فرزند خود بگشاید.

به همین خاطر بود که روز عاشورا حضرت فرمود:

اَحمَده عَلی السرّاء و الضرّاء

یعنی خدایا بر شادی­ها شکر و بر غم و اندوه­ها نیز شکر.

چون شادی­ها مثل شیر دادن است و غم و اندوه­ها مثل گرفتن از شیر.

ماه در آسمان شب

ماه در آسمان شب خیلی زیباتر از ماه در آسمان روز است. چرا؟

چون سیاهی شب را پشت سر انداخته و نورانیت خود را حفظ کرده و خود را همرنگ شب نساخته است.

انسان هم همین طور است، وقتی سیاهی گناه و ظلم و معصیت و ستم را پشت سر بیاندازد و خود را کنترل کرده، نورانیت خود را حفظ کند، و نگوید: «در شهر نی­سواران باید سوار نی شد».

و یا: خواهی نشوی رسوا، همرنگ جماعت شو؛ و ... آن وقت است که خیلی زیبا می­شود.

سیدالشهدا(ع) و اصحاب باوفای آن نازنین چرا در روز عاشورا این قدر درخشیدند؟ چون مثل همیشه سیاهی و ظلمت و زشتی را پشت سر انداختند. این بود که زینب کبرا(س) فرمود:

ما رَایت الا جمیلا

جز زیبایی ندیدم

و کسی می­تواند این گونه حرف بزند که زشتی­ها را پشت سر گذاشته باشد.