من دختر کوچکی دارم که می­آید کنار میز کارم و می­گوید: «بابا، اون کتاب بزرگه رو می­دی به من ببینم؟»

می­دانم زورش نمی­رسد کتاب­های بزرگ را در دست بگیرد اما هر چه می­گویم، قبول نمی­کند. پایش را به زمین می­کوبد و اصرار می­کند. باید هر از گاهی یکی از آن­ها را به دستش بدهم، با کتاب محکم به زمین بخورد تا باور کند زور برداشتنش را ندارد.

خودمانیم! شما جوان­ها هم بعضی کارهای­تان مثل دختر من است. خیلی چیزها را به «گفتن»، قبول نمی­کنید. باید حتماً تجربه کنید؛ باید حتماً سرتان به سنگ بخورد!

کاش فقط همین بود. گاهی وقت­ها ماجرا از این هم پیچیده­تر است. دوستی می­گفت زندگی، محله­ی پرپیچ و خمی است که بعضی کوچه­ها و خیابان­هایش باز و بعضی بسته است. جوانی در راه ورود به کوچه­ای یا خیابانی، پیری دنیادیده را می­بیند که دارد از آن خارج می­شود. پیر، دستی به محاسن سفیدش می­کشد و می­گوید: جوان! از این راه نرو. من رفته­ام، نتیجه نگرفته­ام.

او می­گوید: نه! باید خود تجربه کنم. بی­اعتنا به حرف پیر، راهش را می­گیرد و می­رود. راه را که بسته می­بیند، هیچ! وقتی از آن کوچه یا خیابان برمی­گردد و خارج می­شود، خود آن پیر بخت­برگشته است!

خب، این­ها را شنیدید؟ بیایید مرد و مردانه، راهی که اکنون در مقابل دیدگان­تان می­گشایم، نروید! تجربه نکنید! به خدا این راه بن­بست است.

***

گلی پدر نداشت. مادرش نان­آور خانه نیز بود. تنگ غروب که از راه می­آمد، دیگر نای حرف زدن نداشت؛ چه رسد به این که بنشیند و با دختر خود درد دل کند. برادر کوچک­تر گلی نیز یله بود و رها؛ گاهی هم عرصه را بر آن­ها تنگ می­کرد.

دختری یتیم، در چنین شرایط طاقت­فرسایی منتظر چیست؟ یک سبد محبت! نه! یک تبسم ساده ... و این تبسم از سوی پسری نصیب او شد. به همراه یک کاغذ مچاله ... و یک شماره تلفن.

دو روز با خودش کلنجار رفت که زنگ بزند یا نزند! گاهی چند رقم اول شماره را هم می­گرفت؛ اما غرورش به او نهیب می­زد که نه! از یک دختر، عار است. پسر باید پا پیش بگذارد؛ اما خانه خلوت و تلفن و از همه مهم­تر احساس بی­مهری و تنهایی، دست به دست هم دادند و دست گلی را بردند تا گرفتن آخرین رقم شماره­ی شاهین!

نخستین رابطه­ها فقط از طریق تلفن بود. بعد نوبت به قرارهای خیابانی رسید. گلی از عاقبت این کار می­ترسید. دوست داشت شاهین را نیز محک بزند. حرف خواستگاری را مطرح کرد. شاهین بلافاصله پذیرفت. حرف و حدیث­ها همه از عشق بود و محبت و یک­رنگی. شاهین ماجرا را به خانواده­اش گفت؛ تقریباً همه مخالفت کردند.

سطح خانواده­ها به هم نمی­خورد؛ این یکی فقیر و نادار، آن یکی پول­دار و ثروتمند!

اما بسوزد پدر عشق که حرف حساب نمی­شناسد.

شاهین که نتوانست نظر خانواده­اش را جلب کند، دست به خودکشی زد. یک بار، دو بار، سه بار ...

و هر بار افتاد توی بیمارستان و نجاتش دادند. بار سوم که گذشت، گلی گفت من تسلیمم. فهمیدم چه قدر دوستم داری. تو امتحانتو خوب پس دادی. دیگه هر کاری بگی می­کنم!

شاهین گفت: من یه میلیون تومن پول دارم. برمی­داریم و می­زنیم به چاک!

هیچ کدام دوست نداشتند خلاف شرعی مرتکب شوند. رفتند سراغ این روحانی، آن روحانی که صیغه­ی عقدی بین آن­ها جاری کنند. همه سراغ پدر دختر را گرفتند. هیچ کس حاضر به چنین اقدامی نشد. خودشان آمدند و رساله را باز کردند و خطبه­ی عقد را خواندند! وکیل، خدا! (پناه بر خدا).

در گوشه­ای دورافتاده از شهر خود، اتاقی اجاره کردند و شروع کردند به زندگی. سه ماه گذشت. آن لیلی و مجنون، آن شیرین و فرهاد، آن پسری که برای رسیدن به معشوقش سه بار تا سر حد مرگ رفت و برگشت و آن دختری که دست­ها را به علامت تسلیم بالا برد، از هم دل­زده شدند؛ سرافکنده و پشیمان از فرار!

فیل شاهین یاد هندوستان کرد؛ پشتش را خالی دید، فشارهای زندگی ... و برگشت نزد خانواده!

گلی هم مدتی بی­مهری و بی­وفایی او را تحمل کرد و او نیز آن اتاق محقر اجاره­ای را رها کرد و آمد نزد مادر و برادرش.

هر دو خانواده از سر ناچاری، فرزندان خود را پذیرفتند، اما شرایط دیگری در این مجموعه­ها پدید آمده بود.

در آن سو، برادران شاهین، او را تهدید کرده بودند که اگر یک بار دیگر تو را با این دختر ببینیم چنین و چنان می­کنیم ...