علی‌اکبر مظاهری

دوشنبه که به دانشگاه رفتم، علی نبود. مرخصی رفته بود؛ مرخصی زایمان.

خوانندگان آثارم، علی و رقیه را می‌شناسند. آن‌ها در «نبرد بی‌برنده» بودند. در «فرهنگ خانواده» نیز هستند؛ چند جایش. زندگی ایشان مثل دسته‌گلی بهاری‌ست و هیچ بدی‌ای در آن نیست. مجادله، قهر، فحش، ظلم، بی‌مهری و هیچ‌چیز بد دیگر در زندگی‌شان یافت نمی‌شود.

هفت روز پیش، خدا یک «مهدی» به ایشان داد و حالا زندگی‌شان چهارنفره شده: علی، رقیه، محمدرضا و مهدی.

دوشنبه که علی در دانشگاه نبود، به دوستان گفتم: «علی‌آقا به مرخصی زایمان رفته.»

خندیدند و گفتند: «برای مرد، مرخصی‌های زیادی شنیده بودیم، الا مرخصی زایمان.»

گفتم: «بله. جای خیلی از چیزهای خوب در فرهنگ خانواده و جامعه‌ی ما خالی‌ست.»

چرا مردان جامعه‌ی ما مرخصی تفریحی، زیارتی، سیاحتی و بسیاری مرخصی دیگر دارند؛ اما مرخصی زایمان ندارند؟ یعنی چرا وقتی همسرشان زایمان کرد، چند روز دست از همه‌ی کارها نمی‌کشند و کنار همسر رنجور و فرزند تازه‌میلادیافته نمی‌مانند؟ مگر اهمیت این، کمتر از سیاحت، زیارت و استراحت است؟

به علی تلفن کردم و حال همسر و فرزندشان را پرسیدم. الهی شکر خوب بودند. میلاد مهدی را تبریک گفتم و قصه‌ی غیبت‌کردن از او با دوستان دانشگاه درباره‌ی مرخصی زایمانش را فاش کردم. آن‌گاه این کارش را بسیار تحسین کردم و به او آفرین گفتم.

تماشایی­ترین صحنه‌ی حیات آدمی

خانم در فرایند زایمان، رنج بسیار می­برد و برای هربار بچه­آوردن، حدود یک سال درگیر است. او قبل از بارداری، خود را آماده می­کند، در دوران بارداری ویار می­گیرد، سنگین می­شود، از فرزند مواظبت می­کند، دلواپسانه و البته امیدوارانه آمدن دردانه­اش را انتظار می­کشد، هنگام زایمان بسیار درد می­کشد و پس از زایمان ضعیف می­شود و... .

این فرایند پرفراز و فرود، صحنه‌ی شگفت‌انگیزی‌ست که هنر و فداکاری مادری را می‌نمایاند و البته خدای رحمان، به پاس این هنرنمایی و فداکاری، پاداش فراوانی به خانم عطا می‌کند.

نقش شوهر

در این عرصه‌ی هنرمندانه، نقش شوهر بی‌بدیل است. مرد باید با حمایت‌ها، مراقبت‌ها و محبت‌های مستمر خود، همسرش را در گذراندن نیکوی این دوران یاری کند.

شوهر با حضور نمایان خود در این صحنه، حامی اصلی زن است. اگرچه مرد در همه‌ی عرصه‌های زندگی زن و شوهری، حامی اصلی زن است، حضور او در فرایند بارداری و سپس زایمان و سپس دوران نقاهت خانم، باید حضوری نمایان‌تر باشد. محبت او باید آبشارگونه بر خانم بریزد، و سپاسگزاری از وی، وظیفه‌ی بزرگ مرد است. او باید بارها و بارها، تشکر خود از همسرش را ابراز کند و خالصانه به وی نشان دهد که قدردان زحمت‌ها و مرارت‌های اوست.

حضور مرد کنار زن هنگام زایمان و پس از آن، از رنج زن می‌کاهد، بر نیروی او می‌افزاید، سطح امید وی را افزایش می‌دهد، او را در بهتر گذراندن دوران نقاهت کمک می‌کند، روند بهبود جسمانی و روانی او را سرعت می‌بخشد و از ایجاد افسردگی پس از زایمان پیش‌گیری می‌کند یا از شدت آن می‌کاهد.

همسر، قبل از فرزند

اگرچه خانم از نوازش نوزادش خشنود می‌شود، نوازش خود او مهم‌تر از نوازش نوزاد است. شوهر عاقل آن است که سهم محبت به همسرش را بسیار بیش از سهم نوزاد قرار دهد؛ حتی همسرش را در سهم نوازش نوزاد شریک کند. الهی چنین بادا.