ادب و هنر

متاسفانه با گذشت 45سال از پیروزی انقلاب اسلامی، هنوز مانیفست مشخصی درباره سینمای زن و خانواده نداریم و بدتر این‌که گفتمان مشخصی هم نداریم. همه می‌دانیم یکی از دلایل جدی سقوط رژیم شاه، وضعیت فاجعه‌آمیز فرهنگی و به‌طور خاص سینما بود که به‌نوعی پیشانی بروز و ظهور فساد پهلوی محسوب می‌شد. وجه مشترک انتقاد قشر متدین و متعهد به خانواده، فساد در سینمای دوران پهلوی بود؛ وضعیت پوشش زنان در فیلم‌ها و داستان‌های ناجور! وقتی انقلاب شد، همه می‌دانستیم چه نمی‌خواهیم و بر سر این موضوع توافق داشتیم. اما مشکل از جایی شروع شد که ما نتوانستیم برنامه‌ای طراحی کنیم و در آن به شرح و تفصیل بگوییم چه می‌خواهیم؟ چه انتظاری از زن داریم، زن مطلوب کیست؟ زن قهرمان چه ویژگی‌هایی دارد و خانواده مطلوب جمهوری اسلامی، چه شکلی است.

مدیران فرهنگی هم نتوانستند ایده ایجابی روی میز بگذارند و مدام گفتند چه چیزهایی نمی‌خواهیم.

برنامه مدونی وجود نداشت، عقل متمرکزی، موضوع فیلم‌ها را راهبری نمی‌کرد تا رسیدیم به امروز که خانواده و قهرمان زن، جایی در سینما ندارد و برعکس زنان در سریال‌های شبکه خانگی، مرکز شرارت و خیانت تصویر می‌شوند.

در این میانه بودند کسانی مثل مریم بحرالعلومی که روی موضوع زن و خانواده کار کردند، اما تحویل گرفته نشدند تا جایی‌که دیگر ادامه کار برای‌شان میسر نیست. چرا؟ نمی‌دانیم. مدیران سینمایی باید پاسخ بدهند.