ادب و هنر

گاهی مشکلات ما در بدیهیات است. باورتان می‌شود بیشتر مشکلات اجتماعی ایران به این دلیل است که نمی‌خواهیم معضل اجتماعی را ببینیم، نمی‌خواهیم بشناسیم، نمی‌خواهیم وخامت اتفاق را درک کنیم، اما می‌خواهیم مشکل را حل کنیم. خب طبیعی است مادامی که مساله را نبینیم و نشناسیم، نمی‌توانیم آن را حل کنیم.

از مهم‌ترین چیزهایی که حاضر نیستیم ببینیم و بپذیریم و گاهی حتی آن را «مساله» نمی‌دانیم، مسایل زنان جامعه ایرانی است. غیرت ایرانی نسبت به زن تا جایی خوب است که به تعصب نرسد، تقدس مادر تا جایی خوب است که دست او را برای هرگونه خطا و اشتباهی باز نگذارد، توجه ویژه به دختربچه تا جایی خوب است که تربیت او را خدشه‌دار نکند. در سال‌های ابتدایی پس از انقلاب اسلامی، سینمای ما در واکنش به فساد سینمای پهلوی بود. تا توانستیم نقش‌های مهم را از زنان گرفتیم و مادر پرده‌نشین و زن زحمتکش بدون خطا و اشتباه را به تصویری کشیدیم، اما آیا در تمام این سال‌ها زندان زنان خالی از خاطی و مددجو بوده؟ ما زن خطاکار نداشتیم؟ زن بدهکار نداشتیم؟ داشتیم. چرا به مسایل این زنان پرداخته نشد؟ چرا زنان را مدام در آشپزخانه و سر سجاده نشان دادیم؟ این نگرش به زن در ایران سبب شد، زنان واقعی را نبینیم و برسیم به دهه1390 و همین امروز؛ کافی است یک سریال مثل «زخم کاری» را ببینید تا متوجه شوید زنان امروز ابلیس‌اند با آرایش غلیظ! نه آن تصویر فقط مقدس از زن ایرانی درست بود و نه این شیاطین قاتل و دزد در لباس زنانه.

زن‌های واقعی جامعه را با همه بدی‌ها و خوبی‌های‌شان ببینیم و بپذیریم.